Ես շնորհակալ եմ
Այս անջրպետի գոյության համար,
Որ կարողանում է անծայրությունից
Խավարն իմ ցրել, հուշով ապրեցնել....
Ես անհամբեր եմ ակնթարթներին,
Որ հանկարծակի
Թաց վերջալույսի ժամերից պոկվում,
Կարոտի դողով շեմքիս են իջնում...
Ինքս կարոտ եմ բանտարկված բառին,
Ինչն ակամայից կյանքով լիացնում,
Խենթության եզրին թևեր է թողնում
Ու այնպե՜ ս թեթև հեռուներ տանում…
Ու վախենում եմ իմ իսկ անուրջից,
Ուր կապույտի մեջ բոսորն է խաղում,
Ուր ժամանակի րոպեն կանգ առնում,
Արթնության պահին խամրում է հանկարծ...
Մո՜ ւնջ, անտես չքվում…
© Նելլի Ռումել
Комментариев нет:
Отправить комментарий